Wat een wonderlijke dag, wat een wonderlijke week. Alsof ik op mijn levenslange reis op een plek beland ben zoals Alice dat in Wonderland gebeurde. Metaforen, kleuren, beelden, metafysica, schoonheid, vergeving, kunst en leven, dat zijn slechts enkele begrippen die mijn denken, mijn zijn kenmerken. Wars van alles wat op routine en regelmaat lijkt, wars van de grauwe middelmaat, wars van kleurloosheid. Dit zijn de muizen die ik niet eens op merk. Wat rest is de verwondering, de ontmoeting met het onbekende, het eeuwige nu waarin ik verkeer.
Wat er in relatie met jouw rol gebeurde, en dat heeft zich de vorige keren ook voorgedaan, is dat jij door de manier waarop je mij begeleidt ruimte creëert, mij zicht geeft op het geheel. Zelfs met mijn dansschoenen in de blubber werd het een prachtige morgen. Het begrip ‘gezonde deel’ gaf mij enorm veel energie, de typering van dat wat ik in de mens zoek en vaak vindt kreeg een woord.
Ook de opstelling met de bomen werkte sterk verbeeldend. Op de weg terug, bij het luiden van de klokken, nam ik in mijn onderbewustzijn het besluit om het ooit weggegooide vertrouwen te gaan zoeken. Mijn heilige graal, het moet ergens liggen.
Dank je Kootje.